علاقه اجتماعی یكی از مهم‌ترین اركان زندگی جمعی است

«امید» احساس یا حالتی توأم با انتظار بهبود وضعیت و توانمندی برای ایجاد تغییرات مطلوب است. از چنین منظری «امید» با بریدن از «گذشته» و تلاش برای تغییر «وضع موجود»، معطوف به «آینده» و تلاش در جهت ایجاد «وضع مطلوب» است. امید موتور زندگی اجتماعی است. چرا که به‌قول ارنست بلوخ: «اندوهناک‌ترین مسئله بشر نه فقدان امنیت، بلکه از دست‌دادن قدرت تخیل برای تغییر امور است.» از همین رو، امید یکی از بنیان‌های آموزه‌های دینی است، و «موعودگرایی» یکی از صورت‌های امید اجتماعی است که در طول تاریخ جوامع مختلف وجود داشته و به پیدایش شکل‌های مختلفی از اندیشه آرمان‌شهر منجر شده است.

به سختی می‌توان نتیجه‌ گرفت که خوی و منش ایرانی امیدوارانه یا ناامیدوارانه است. در واقع، زندگی و تاریخ بشر و از جمله ایرانیان سرشار از دوره‌های امید و ناامیدی است. تلاش برای ارائه تبیینی علمی از امید چندان طولانی نیست.

امروزه هر شهروند ایرانی با این پرسش مواجه است که: ما شهروندان ایران چه امکان‌ها و فرصت‌هایی برای بهبود وضع جامعه در اختیار داریم؟