تقلید از آثار ممتاز ادبی در ادوار مختلف در میان تمام ملت‌ها وجود دارد.

تلمیح با تداعی رویدادهای آشنا، متن را از نظر صورت و معنا استحکام می‌بخشد و جان خواننده را از لذت ادبی سرشار می‌سازد.

لحن در ادبیات فارسی عبارت است از نگرش و احساس گوینده یا نویسنده نسبت به محتوای پیام ادبی. در شعر، لحن با تکیه بر عناصری چون قالب شعر، معنی اصلی واژه‌‌ها، عبارت‌های برجسته، ساختمان جمله‌ها، وزن، هجاهای شعر، تصاویر توصیفی و صور خیال شکل می‌گیرد. در هر اثر ادبی، یک یا ترکیبی از چند لحن اصلی و تعدادی لحن جزئی یا موضعی وجود دارد که از جهت ارتباطی که بین آفریننده اثر و خواننده آن برقرار می‌کند، از اهمیت والایی برخوردار است. در پژوهش حاضر، لحن به‌کار رفته در نظم و نثر کتاب خوانداری پایه نهم براساس روش توصیفی- تحلیلی واکاوی می‌شود تا مفهوم لحن، عناصر آن و ضرورت به‌کارگیری این مؤلفه تأثیر‌گذار در آثار ادبی هرچه بیشتر روشن و مشخص گردد.