بیش از یک و نیم سده از انتشار کتاب معروف داروین، با عنوان اختصاری «خاستگاه گونه ها» می گذرد. طی این مدت، نظریه تکامل داروین متحول، روزآمد و کامل تر از روایت خود داروین شده و سرانجام گفتمان غالب در دنیای زیست شناسی را از آن خود کرده است. جدال بر سر درستی این نظریه اکنون بحثی حاشیه ای و خارج از حوزه علم زیست شناسی شمرده می شود و محل نزاع آخرین منتقدان این نظریه، حقانیت یا بطلان عل مگرایی و چند وچون متافیزیک علم (مثلاًَ فرض های پیشینی مترتب بر نظریات علمی) است. کارل پوپر، یکی از مهم ترین فیلسوفان علم سده بیستم، نظریه انتخاب طبیعی داروین را در دورهای «ابطال ناپذیر» تلقی کرد و آن را «برنامه پژوهشی متافیزیکی» نامید؛ اما بعدها معترف شد که اشتباه کرده و نظریه انتخاب طبیعی را نظریه ای علمی دانست. برخی حتی عقیده دارند بازنمایی انتخاب طبیعی در قالب معادله پرایس آن را اثبات و تبدیل به اصلی علمی می کند. اما با وجود این اقبال نظری، هنوز در ادبیات زیست شناسی معاصر ردپای باورهایی دیده می شود که در تعارضی جدی با نظریه تکامل قرار دارند؛ گوییکه این نظریه هنوز محتاج تبیین است، حتی برای کسانی که آن را پذیرفته اند.